سکوتت زيباست اما گاهي اين سکوت انقدر طولاني مي شود

که تصور مي کنم ديگر نيستي تا جوابم را بدهي کاش مي تونستم دستانت را

لمس کنم و صدايت را بي انکه چيزي بگويي بشنوم کاش مي تونستم

عشقت را از نگاهت بخوانم .

کاش..

اگر مي دانستي که صدايت نوازشگر روحم است شايد اينقدر حبسش

نمي کردي

کاش مي دانستي اما نمي داني

نمي داني که اکنون چقدر به تو محتاجم و حالا دارم به جاي خاليت مي

نگرم و غرق در خيالات با تو بودن مي شوم وبه جاي ارام گرفتن بيشتر از

پيش غمگين تر مي شوم . اشکهايم سرازير مي شود و مسير هر روزه

شان را طي مي کنند .

نمي دانم چه بگويم شايد گفتن ديگر سودي نداشته باشد . ولي

بدان که صدايت بسيار زيباتر از سکوتت است اي بهترينم ، اما افسوس که

نمي داني و نمي خواهي ، شايد باز هم بايد عادت کرد.

؟؟؟