كون و مكان غرق نشاط است و نور
بانگ طربخوانى كروبيان

سوى زمين مى رسد از آسمان
شيعه كند فخر بر اهل زمين

زان گه بود در صف اهل يقين
اهل يقينى كه مرامش ولاست

در نظرش آل على مقتداست
اى شرف اهل ولايت , غدير!

بركه سرشار هدايت , غدير!
آب حياتى كه سكندر نيافت

آن تويى و سوى تو بايد شتافت
زمزم و كوثر ز تو كى بهترند؟

آبروى خويش ز تو مى خرند
خلقت گيتى چو خدا مى نمود

منبع آن از رشحات تو بود
اين كه كند زنده همه چيز آب

زاب غدير است نه از هر سراب
از ازل اين بركه به جا بوده است

آينه لطف خدا بوده است
بر لب اين بركه باغ بهشت

دست ملايك گل آدم سرشت
بركه نه , بل قلزم آب حيات

بر لب آن كشتى اهل نجات
بر لب اين بركه وضو كرد عشق

آبروى خويش از او كرد عشق
قطره اى از آن كه ز دستش گريخت

خون شهيدان شد و بر خاك ريخت
حرمت اين بركه ندانست كس

جز نبى و نايب ايشان و بس
آوخ اگر معرفتى خلق داشت

$("div.commhtm img").each(function () { if ($(this).attr("em") != null) { $(this).attr("src","http://www.parsiblog.com/Images/Emotions/"+$(this).attr("em")+".gif"); } });